UMUT HEP VAR...

   Selamlar bugünlerde hep yazmak istiyorum blogum dolu dolu olsun benden izler taşısın istiyorum.Biliyorum kozmetik yazılarına biraz ara verdim ama nasılsa tatilim bitince bol bol olacak farklı bir şeyler olsun istiyorum.

   Bugün size bir gencin yaşamından bir kesit anlatacağım.Hikayem yukarıdaki resimdeki ayakkabı boyacısı genç ile alakalı.Hiç bir yerden kopya değil resim bana ait.

   Evet 1967 yılında Kars Alparslan Lisesini bitiren bu ayakkabı boyacısı genç Ankara da Tıp Fakültesini kazanıyor.Büyük umutlarla gittiği Ankaradaki okulunu yarım bırakmak zorunda kalıyor çünkü kitaplar o kadar pahalı ki alamıyor.Babası zaten felç olmuş annesi terzilik yaparak diğer çocuklarını büyütmeye çalışıyor.Okumak için kaynak bulamıyor.

   Okulu bırakarak tekrar memleketine dönüyor.Sonra tekrar sınavlara giriyor ve  Atatürk Üniversitesini kazanıyor.Gene büyük umutlarla gidiyor ama bir süre sonra parası bitiyor.Günlerce sadece su içerek yaşamaya çalışıyor.Ama nafile bu kez olmaz bu kez bırakamam diyor ve bir çare düşünmeye başlıyor.

   Sonra yurt müdürüne gidiyor ve "Bana bir oda verin ayakkabı boyayım yoksa okuyamayacağım"diyor.Yurt müdürü gencin haline acıyor ve yukarıdaki resimde yan tarafta görmüş olduğunuz küçük odayı veriyor ona.Genç tüm yurdu dolaşıyor,yurdun bir kısmı kızlara bir kısmı erkeklere ayrılmış o sıralar.Herkesin ayakkabılarını toplayarak boyamaya başlıyor ve okulunu bitiriyor.

   Sadece bununla da kalmıyor o sırada bir sürü sosyal faaliyetler düzenliyor mesela fakir gençler için son derece ucuza yemek yiyebilecekleri Mediko'nun kurulması için  ya da koruluk oluşturulması gibi.Okulunu bitirirken arkasında izler de bırakıyor.

   Yıllar sonra bu gencin kızı da aynı Üniversiteyi kazanıyor ve kızını okula kayıt ettirmeye götürdüğünde bu küçük odayı ona da gösteriyor.Genç kızı en çok gururlandıran ise hala babasını tanıyan ve biz onun her yere peşinden giderdik diyen birilerinin olması oluyor.

  Sevgili babacığım seninle gurur duyuyorum.İyi ki benim babam olmuşsun.Sevgiler...