ANILARLA BLOGGERLAR-7

Selamlar bugün gene yepyeni çiçeği burnunda bir blog konuk yazarım olacak ve gerçekten yüreğinizi burkacak bir anısını sizlerle paylaşacak.DİPLOMASIZ PSİKOLOG adlı blogun sahibesi sevgili Dilay'ın blogunun ilk takipçisi oldum.Kaçıncı oldu bu hiç hatırlamıyorum ama bir çok blogun ilk takipçisi oldum ve nedense bu bana çok özel geliyor.Çünkü bir blog açılır,yazılar orada öylece durur ve keşfedilmeyi bekler.Ne zaman yeni bir bloga rastlasam ilk okuru olsam içimde tuhaf bir sevinç oluyor,kendimi çok özel hissediyorum.

Arkadaşımızın blogu son derece sade blogger şablonlu zamanla daha profesyonel bir bloga ihtiyaç duyacağına eminim.Henüz sadece 4 yazısı mevcut fakat gene de hepsi yüreğinden dökülen çok özel yazılar olmuş.18 yaşında olan ve psikoloji okuyan arkadaşımızın  yeni yaşamını adım adım paylaştığı blogunu seveceksiniz.Ben en çok YAĞMUR adlı yazısını okumanızı tavsiye ediyorum.Hadi gelin sizler için hazırladığı o çok özel anısını okuyalım şimdi.Eğer sizde blogumda herhangi bir anınızla yer almak isterseniz kelebeketkisi39@gmail.com adresinden bana yazın.Keyifli okumalar.

Herkese merhaba , ben Diplomasız Psikolog blogunun yazarı Dilay , öncelikle bana sizlerle tanışma fırsatını veren sevgili ‘’Kelebek Etkisi’’ ne , sonra da yazdıklarımı okuyacak olan sizlere şimdiden çok teşekkür ediyorum. 

 Severek takip etmeye başladığım tatlı blogger arkadaşım bana blogunda konuk olmamı teklif ettiğinde gerçekten çok mutlu oldum , bu hem yeni başladığım bloggerlık deneyimime büyük katkıda bulunacak hem de aşırı tatlı ve ilgili bir bloggerla yakından iletişim kurmama öncülük edecekti yani anlayacağınız benim için mükemmel bir teklifti tabii ki hemen harekete geçtim ve buradayım umarım hepiniz zevk alarak okursunuz J 

Bu bloga konuk olma teklifini ilk aldığımda nasıl bir şey yazmalıyım diye çok düşündüm ve konsept dışına çıkmak istemediğim için bir anımı paylaşmak istedim aslında bir acımı da diyebilirim…

   Maddi yönden çok parlak bir çocukluk geçirmedim fakat çok büyük bir şansım vardı,köyümüz  yaşadığımız ilçenin bir köyüydü yani İstanbul’da bir köy hayatı yaşadım diyebilirim. Hiçbir zaman sabahtan akşama kadar çizgi film izleyen veya barbie bebekleriyle oynayan bir kız çocuğu olmadım. Çoğu zaman akranım olan kuzenlerimle birlikte bir şeyler üretme peşindeydik bir nevi kendi oyuncaklarımızı kendimiz inşa ederdik. Bir gün arabada köyümüze doğru giderken bir afiş gördüm ‘’Şişme Havuz’’ ama o hayalinizde canlanan çocuk havuzlarından değil 1 ton falan su alıyordu. Kafama koydum o havuzu istiyordum. Tabi hemen çetenin ele başı gibi gidip kuzenlerime anlattım ve para biriktirip almaya karar verdik. Hikayenin buraya kadar olan kısmını sakın unutmayın çünkü anlatacaklarımın sonunda tekrar buraya döneceğiz…

   Telefon çaldı , annem telefonu açtı ve ağlamaya başladı. O zamanlar da benim ayağım kırık olduğu için alçıdaydı ve evde yatıyordum. Annem yanıma gelip ; ‘’ kızım şimdi baban gelecek ve seni anneannene bırakacağız lütfen korkma ve üzülme ‘’dedi . İlk aklıma gelen dedemin vefat etmiş olabileceğiydi  , yaşlı ve hastaydı. Hayır , ölen ; kayınvalidesinin 7 ‘ si için alışveriş yapıp pirinç ve ayranları kapıya bırakarak işine giden ve bir daha sağ olarak o eve geri dönemeyen amcamdı…

Amcam çok iyi bir insandı , o yaşıma kadar kimseyi kırdığını ,kötü bir laf söylediğini görmemiştim . İnşaat ustası olarak çalışır , herkes onu inşaatına dahil etmek için yarışırdı. Yemeyi en sevdiği şey yoğurt, zeytin ve ekmekti , tıpkı babam gibi… Çok vakit geçirememiştim onunla ama o mükemmel adamı ve güzel kalbini görebilmeyi başarabilmiştim tüm benliğimle. 4 kızı vardı daha 2 tanesinin evlendiğini görmemişti. 1 torunu vardı diğeri de yoldaydı ama o göremeden gitti.

O güne dönelim. O gün annemin gelmemem için diretmesine rağmen ben gitmek istedim , babamın araba kullanırken yolu gözlerinin buğusundan zor gördüğünün farkındaydım , bu amcamı son kez görmek için son şansımdı.  Eve girdiğimizde amcamı yere yatırdıklarını gördüm.

Neden ölürdü ki insan , yapacağı bu kadar iş varken , ona ihtiyacı olan bu kadar insan varken ve daha 50’li yaşlarındayken… Neden üstüne koymuşlardı o bıçağı , üstündeki  çarşaf niye kar beyazıydı…

 Ben bu düşüncelerdeyken dedemle babaannem girdi içeri babaannem perişandı ağlamaktan masmavi gözleri kan çanağına dönmüştü. Dedem ise hiçbir şeyden habersiz ah vah diyordu (dedem alzheimer hastasıydı ve çocukları , eşi dahil kimseyi tanımıyordu). Ben çaresizce derin düşüncelerle etrafa bakınırken dedemin amcamın başının yanına oturduğunu gördüm ve gözünden düşen bir damla yaşla birlikte ağzından şu kelimeler döküldü ; ‘’benim oğlum mu öldü?’’.

 1 dakikalığına hatırlamıştı oğlunu ve daha onu kaybetmenin acısını yaşayamadan tekrar unuttu…

Amcamı aldılar ve bir tabuta koydular , tabut dualar eşliğinde gözden kaybolduktan sonra  annemler onun başkasının ölümü için aldığı pirinçlerden yaptıkları pilavları ve ayranları dağıtmakla meşgul oldular…

 Kime niyet kime kısmet sözü ilk defa bu kadar acıtmıştı canımızı. Amcam gitti, vefatının üzerinden günler , aylar , yıllar geçti peki başta anlattığım havuz hikayesinin sonu ne oldu merak ediyorsunuz değil mi?

O havuz biz hayal ettikten kısa bir süre sonra amcamın gri doblosunun bagajından indi ve bizim oldu. Ben o arabayı da ,o havuzu da ,amcamın onu bagajdan çıkarırken ki yüz ifadesini de ömrüm boyunca unutmayacağım. Nur içinde yat amcam…